У менскі пракат выйшла стужка паводле самага «рэйкавага» твору на сьвеце. І ў нас нарэшце захацелі наладзіць прэм’еру, ня горшую за сусьветную.
У цывілізаваным сьвеце прынята гучна адзначаць выхад чарговага кінамэгашэдэўру: касьцюмаваныя імпрэзы, шампанскае, прэса й усё такое. У сталічным кінатэатры «Цэнтральны» з нагоды доўгачаканай прэм’еры «Ганны Карэнінай» брытанца Джо Райта танчылі пад палянэз Міхала Клеафаса Агінскага «Разьвітаньне з Радзімай» і сьпявалі рускія рамансы, пілі шампанскае й дапытваліся ў актораў ды іншых славутасьцяў, што ж яны думаюць пра новы фільм з Кірай Найтлі.
А перад самым пачаткам паказу фільму ў залі нават разыгралі эпізод разьвітаньня Ўронскага й Карэнінай. Прычым наша Вераніка Пляшкевіч сыграла адчайную талстоўскую гераіню нічым ня горш за Кіру Найтлі.
Наватарскі для беларускіх шыротаў падыход да кінапрэм’ер радуе. Хаця й бачна, што ўсё яшчэ неадладжана. Бачна з дробязяў: за вечар я налічыла мінімум чатыры разьбітыя кубкі, напрыклад. Зрэшты, у гэтым ёсьць свая шчырасьць і прыгажосьць. Магчыма, калі ўсё ператворыцца ў кібэрдакладныя vip-прэзэнтацыі, то іх будуць папракаць у штучнасьці й запраграмаванасьці. Запомніце гэтыя словы. Але трошкі й пра сам фільм.
Гістэрычны, нэрвовы тэмпарытм карціны й ня менш «завадны» стыль гульні актораў, відаць, зьявіўся праз уяўленьне рэжысэра пра шырыню расейскай душы. Або гэта рэшткі задумы зрабіць з «Ганны Карэнінай» вадэвіль?
Усе ў фільме самі не свае, усе граюць пародыю на саміх сябе. Карэніна-Найтлі бегае цэлы фільм зь нейкімі незразумелымі пёрамі на галаве (ах, мода-мода!), яна ня жвавая клапатушка-мілашка, а нейкая амаль ракавая жанчына ў зародкавай стадыі нэрвовага зрыву. Уронскі Аарона Тэйлара-Джонсана зь белымі анёльскімі кудзерамі — быццам адна вялікая гіпэрбала, якая засталася ад героя Талстога. Пра Канстанціна Левіна я наогул маўчу. Хаця, тут варта аддаць належнае, сцэнарыст Том Стопард у прынцыпе перастварыў клясычных пэрсанажаў на свой капыл. І хаця, умоўна кажучы, у фільме сьпяваюць «Во поле березка стояла» з ангельскім акцэнтам, мы бачым і не ангельцаў, і не расейцаў. Гэта нейкі сынтэтычны жанр. Гэтыя пэрсанажы проста ўжо не належаць самі сабе.
Кардонавасьць, дэкаратыўнасьць жыцьцёвага ладу тых часоў, празьмерная тэатральнасьць, — чаму сьведчаньнем хаця б гэтыя балі-балі-балі! Усё жыцьцё ў тыя часы адбывалася на балях! Хаця, зрэшты, чым тыя часы адрозьніваюцца ад ГЭТЫХ, у якіх тусоўкі й vip-прэзэнтацыі?! Нават дэкарацыі й адсутнасьць здымкаў у рэальных месцах дзеяньня (акрамя эпізодаў на прыродных прасторах) працуюць на задуму рэжысэра. Ён вынес жыцьцё на тэатральную пляцоўку. Масквы й Пецярбургу няма, Карэніна й Уронскі — проста… акторы. Усе мы акторы ў нейкім сэнсе.
Таму я б сказала, што ў фільме Джо Райта — падвоеная тэатральнасьць. Яна пачынаецца рэжысэрскай задумаю, а завяршаецца гульнёй актораў. Праблема, напэўна, у тым, што яны занадта ўвайшлі ў ролю.
Самыя дапытлівыя розумы — прынамсі нешта такое мне ўзгадваецца — вычыталі ў рамане амаль паміж радкоў, што Карэніна была наркаманкай, опіюм паліла, ці што. У фільме мы бачым толькі, як Уронскі падсаджвае Ганну на морфій. Але й гэтага дастаткова, каб зразумець (хаця гучыць і цынічна), адкуль узяліся гістэрычнасьць і нэрвознасьць Ганны й чаму яе кідае з агня ды ў полымя, з крайнасьці ў крайнасьць. То яна жыць ня можа без свайго сына Сярожы (хаця і ў рамане, і ў фільме відаць, што маці зь яе ніякая), то яна хоча ўсё кінуць і стаць афіцыйнай каханкай Уронскага. То яна ненавідзіць свайго мужа (ён жа й муж дзяржаўны), то вымольвае ў яго прабачэньне. Маральны выбар, асуджэньне грамадзтва — вядома, нэрвы здаюць.
І быццам усё ўлічана, і ніводная лінія з талстоўскага твору ня зьнікла (Сьціва, прывітаньне! Здароў, Кіці са сваёй духоўнай эвалюцыяй!), усё настолькі якасна й празрыста, што прасьвечваюцца мэты й задачы й нават тое, што іх магло й ня быць. Але гэта ўсё ня важна, бо пошлы паралельны мантаж і абсалютна галівудзкі патас прымушаюць не прымаць такое кіно канчаткова й беспаваротна.
Нэрвовае каханьне, жарсьць Карэнінай да Ўронскага, ейная грэшнасьць падкрэсьлена супрацьпастаўляюцца рацыянальна дабрадзейнаму жыцьцю Левіна й Кіці. Мараль зразумелая, перамагае розум. Хаця потым аўтары спахопліваюцца й вуснамі простага левінскага батрака прамаўляюць: «А жонку, барын, ты сабе таксама розумам выбіраў?» У тым і справа.
Сьціва Аблонскі (пасьля ягонага зьяўленьня на экране ўсе літаральна хорам зашапталі «міхалкоў-міхалкоў-міхалкоў») вунь наогул імкнецца ўва ўсім слухацца сэрца. Ці нечага яшчэ, што адказвае за генэрацыю юру ў чалавечым арганізьме. Нават пасьля таго як Ганна вымаліла ў жонкі Сьцівы згоду дараваць яму здраду, ён застаецца «ўсё тым жа». І хіба толькі сьмерць Карэнінай прымушае яго задумацца й нэрвова пазіраць міма камэры, мяркуючы пра сваё. І хіба толькі самагубства Карэнінай спыняе гэты нэрвовы тэмп фільму з харэаграфічнымі нумарамі, гэты спэктакаль…
Ні ў якім разе не заяўляю: ах, што вы зрабілі з клясыкай, гэта ж клясыка! Наадварот, я за розныя інтэрпрэтацыі, трактоўкі, прачытаньні. Сама ня без граху, як той казаў. Але ўсё-ткі больш за ўсё плюшчыла мяне ад штучнасьці й плоскасьці таго, што адбывалася на экране. Нават пры ўмове, што гэта ў тым ліку стылістычныя хады рэжысэра і, ціпа, усё гэта ня проста так.
Штучнасьць штучнасьцю, але калі пачынаюцца перабор, пераігрываньне, а выканальніцу галоўнай ролі хлебам не кармі, а дай надзьмуць вусны перад камэрай, — я проста ня веру. Калі пачынаецца перабольшаная, амаль гістэрычная дэкаратыўнасьць, — я ня веру.
Скажу шчыра, «Ганну Карэніну» Талстога на памяць я ня ведаю. Чытала, вядома, даўно. Усіх нюансаў, натуральна, ня памятаю. Таму (і ня толькі таму) на першакрыніцу ня надта зважаю, і тым больш дарую Райту тое, што Карэніна ў яго хударлявая й вытанчаная, а ніякая ня мілая пампушачка, як задумаў Леў Мікалаевіч.
Фільм Джо Райта — у прынцыпе, абсалютна самастойны твор. А абвінавачваючы яго ў нейкай там неадпаведнасьці вялікай клясыцы, мы паводзім сябе акурат так, як грамадзтва ў фільме й у рамане паводзіць сябе ў дачыненьні да Ганны Карэнінай… Але рэч у тым, што й як да самастойнага кінэматаграфічнага твору ў мяне асабіста да стужкі Райта ёсьць пытаньні.
Фатаграфіі © ru.cinematoria.com
Меркаваньні аўтараў не заўсёды супадаюць з пазыцыяй рэдакцыі. Калі вы заўважылі памылкі, калі ласка, пішыце нам.
Пра банкет можна было падрабязней! Вось дзе было кіно. А наконт хударлявасці, дык, Вольга, ну ўявіце сабе пухлую гераіню? усё ж канон прыгажосці тады быў іншы, што Райт і добра мадэрнізаваў. Ва ўсялякім разе, я глядзеў і пашкадаваў, што не Ўронскі.
Ну тогда, нужно вообще снять Каренину с Олимпа и признать, что Толстой написал уже тогда — мыло.
Автор рецензии, объяните, пожалуйста, кто такой «Сьціва Ленскі», упоминаемый в вашей рецензии? Складывается впечатление, что вы не просто плохо помните роман, но в принципе путаете его с каким-то другим произведением. Подскажу: Ленский — это наверное из Пушкина? А у Толстого — наверное, все же, Облонский?
Дзякуй, zritel, за заўвагу. Выпраўляем у тым ліку і свой недагляд.
«Але рэч у тым, што й як да самастойнага кінэматаграфічнага твору ў мяне асабіста да стужкі Райта ёсьць пытаньні».
Мне не понятно, какое право Вы имеете предъявлять к фильму какие то вопросы и писать, что это — самостоятельное произведение, если совершенно очевидно, что Вы совершенно не знаете текста романа и не можете сравнивать фильм и книгу? Вы не то, что «нюансов не помните», Вы не понимаете и не представляете себе ключевых эпизодов и даже не потрудились хоть просмотреть роман, перед тем как писать статью. Как вы можете что-то вообще сравнивать и интерпретировать? Какая наглость! «Самыя дапытлівыя розумы — прынамсі нешта такое мне ўзгадваецца — вычыталі ў рамане амаль паміж радкоў, што Карэніна была наркаманкай, опіюм паліла, ці што». Взяли бы и посмотрели в тексте, теперь все найти — одна секунда. И, потрясающее оправдание: «не першы тэкст аўтара за дзень».
сябры, вельмі радая, што тэкст (як і фільм) выклікаў такое палкае абмеркаванне!)
дзякую таму, хто заўважыў ляп з аблонскім. бывае і такое. наогул, чаго толькі не бывае!
а вось наўздагон нейкай заўвазе проста пераходзіць на асобу лічу некарэктным. калі некаму не падабаецца мой тэкст, чытаць і перачытваць яго нікога не прымушаю. гэта мае меркаване, мой, зрэшты, стыль. стыль, як правакацыя, якая, у прынцыпе, удалася. вось і ўсе.