Гэта пачалося шмат дзьвярэй таму. Горад ужо стаяў, але месьціўся ён на ўскрайку іншага гораду, пра які расказвалі як пра вельмі страшны горад, хоць ніхто ніколі там ня быў. Быў толькі здымак. На ім амаль нічога нельга было разгледзець: празь цені й драпіны сыходзіла кудысьці глухая сьцяна, і ўсё — час жорстка й бязьлітасна прайшоўся па фатаграфіі. Час? А можа, той горад і быў такі? Калючы, пусты, складзены зь бясконцых ценяў і ліній, якія на імгненьне сыходзяцца, каб потым зноўку разьбегчыся ў розныя бакі. А можа, гэтага гораду й не было ніколі? Створаны ўяўленьнем аўтара, ён быў знойдзены па той бок павекаў, каб узьнікнуць толькі ў прасторы гэтага фотаздымку.

Таня Арцімовіч. БЕЗНАЗОЎНЫ. ПРАСТОРА АДНАГО ЗДЫМКУ