НОВАЯ ЭМАНСІПАТАРНАЯ ПАВЕСТКА
Крытыка патрыярхату, недыскрымінацыя, экалагічнасць, сацыяльнае мастацтва і рэальная роўнасць “…мы мусім стварыць новы саюз – саюз эмансіпацыі і сацыяльнай абароненасці супраць фінансіялізацыі”. Нэнсі Фрэзер 24 верасня 2019 года ў Нью-Ёрку на саміце ААН па пытаннях змены клімату 16-гадовая экаактывістка са Швецыі Грэта Тунберг выступіла з прамовай, якая ўсхвалявала шматлікіх праціўнікаў далёка не толькі ідэі антрапагеннай […]
МЕЖЫ, НОРМЫ, БІЯМАСЫ Ў ПАЧАТКУ XXI СТАГОДДЗЯ
Філосафка Вольга Шпарага і мастак Сяргей Шабохін абмяркоўваюць выставачны праэкт «Styk // Стык», які дэманстраваўся ў Галерэі Прасторы KX у Брэсце на пачатку вясны
Сяргей Кірушчанка: краявід-у-перастварэньні
Ці здольны мастак перастварыць краявід? Менавіта як мастак, які валодае інструмэнтамі й матар’яламі найперш для ўяўных, а не рэальных, экспэрымэнтаў з навідавочным? А калі здольны, што можа значыць такое перастварэньне для іншых насельнікаў краявіду, а таксама й для самога краявіду, калі паспрабаваць і яго надзяліць суб’ектыўнасьцю? Такія пытаньні нараджаюцца падчас знаёмства з новым праектам мастака Сяргея Кірушчанкі «Прыйшоў час падступіцца да прыземленага мастацтва».
Палітычнае як асабістае: беларускі арт празь дзесяць гадоў
У апошнія гады нулявых на сцэне беларускага мастацтва зьяўляецца новая генэрацыя аўтараў, якой не было дзесяць гадоў таму. Хтосьці зь іх, як Марына Напрушкіна, жыве ў Бэрліне. Хтосьці, як Сяргей Шабохін, Жана Гладко, Міхаіл Гулін і Антаніна Слабодчыкава, зьвязаныя зь менскаю галерэяй «Ў». Хтосьці, як Андрэй Лянкевіч, перамяшчаецца ў міжнароднай прасторы й заражае сваёю мабільнасьцю шматлікіх прыхільнікаў (фатограф лёгка зьбірае на свае выступы ў Менску 150 чалавек)…
Беларусь як musée imaginaire
Ці азначае гэта, што сёньня ў Беларусі мастак-аўтар надзяляецца асаблівай адказнасьцю? Што ад шматбаковасьці яго ўяўленьня залежыць нашая цяпершчына і будучыня? Што ад ягонага разуменьня інтарэсаў індывідуальнай свабоды й справы супольнасьці залежыць лёс нашых плошчаў, кавярняў і гарадоў? А дакладней — тых, хто будзе нарэшце па іх свабодна гуляць, час ад часу выказваючы Ўладзе сваё задавальненьне альбо свой пратэст.