Лукас Бэрфус, швейцарскі пісьменнік, лаўрэат Прэміі імя Георга Бюхнера.

Лукас Бэрфус і Артур Клінаў. Мінск 2015. Фота з прыватнага архіва

Я не ведаю, як гэта, калі твая дачка за кратамі, бо адстойвала свае грамадзянскія правы. Я не магу ўявіць, як можна стрымліваць свой гнеў і адчай, калі на вуліцах дручкамі збіваюць тваіх сяброў. Я паняцця не маю, як трымаць сябе ў руках, калі твой голас пяты раз за дзевятнаццаць гадоў не палічылі і дэмакратычныя правы зноўку топчуць нагамі. Пра ўсё гэта я не здольны сказаць нічога. Але я бачу, як людзі ў Беларусі абыходзяцца з гэтым жахлівым досведам: мужна і мірна, горда і бясстрашна бароняць яны сваю чалавечую годнасць. Людзі на вуліцах паміж Брэстам і Воршай, якія мірнымі сродкамі супраціўляюцца гвалту ўлады, – яны  прыклад і ўзор для мяне. І я ведаю, што кожнае свабодалюбівае сэрца, дзе б там ні было ў свеце, гэтымі жнівеньскімі днямі б’ецца за грамадзян Рэспублікі Беларусь.

***

Ich weiss nicht, was es bedeutet, die eigene Tochter im Gefängnis zu wissen, weil sie für ihre Bürgerrechte demonstriert hat. Ich kann mir nicht vorstellen, wie man seine Wut und Verzweiflung zurückhalten kann, wenn in den Strassen die eigenen Freunde niedergeknüppelt werden. Und ich habe keine Ahnung, wie man sich beherrscht, wenn die eigene Stimme zum fünften Mal in neunzehn Jahren nicht gezählt wird und die demokratischen Rechte erneut mit Füssen getreten werden. Das alles weiss ich nicht zu sagen.  Aber ich sehe, wie die Menschen in Belarus mit diesen schrecklichen Erfahrungen umgehen: Mutig und friedlich, stolz und unerschrocken stehen sie ein für ihre menschliche Würde.  Die Menschen auf den Straßen zwischen Brest und Orscha,  die der Gewalt der Macht mit friedlichen Mitteln trotzen, sind mir ein Beispiel und ein Vorbild. Und ich weiss, dass jedes freiheitsliebende Herz, irgendwo auf der Welt, in diesen Augusttagen für die Bürger der Republik Belarus schlägt.

13.08.2020

На вокладцы: Антаніна Слабодчыкава. Некалькі разваг аб вызначэнні чалавека ў свядомасці адной маленькай мышкі, 2020